Bestemming: La Toussuire
Het is weer winter en ook in 2008 gaan we weer op wintersport. Samen met Adriana, Stanley en Wendy gaan we naar La Toussuire in Frankrijk. Het skigebied Les Sybelles is niet de grootste die we kennen, maar achteraf gezien viel het wel mee. Dit had ook met bepaalde omstandigheden te maken.
Vertrek
We zijn vrijdag ochtend vroeg vertrokken, niet om direct naar La Toussuire te gaan, maar richting Crest. Daar wonen de ouders van Wendy. Zij was er al een tijd niet meer geweest. Ik ken haar moeder, Tiny, van de vakantie naar Peru.
We rijden met de auto van Stanley, want met een stationwagon kun je net even iets meer kwijt dan in mijn auto. We reden om en om, elk omgeveer twee uur. Het was redelijk goed weer om te rijden. In Belgie hadden we last van mist, maar niet erg. In Luxemburg maken we even een tankstop, want het is daar goedkoper tanken. Nou dat hebben we geweten. Om gas te tanken heb je een aparte nippel nodig. Deze konden we bij de kassa krijgen. Daarna ging het helemaal verkeerd en we waren niet de enigen. Nippel erop draaien en daarna de slang erop, maar als enig resultaat een gaswolk. Vervolgens kregen we de nippel niet meer van de slang. Personeel erbij gehaald om ons te helpen met een grote waterpomptang. Nadat dat gelukt was, lukte het wel met een andere slang.
Na een ongeveer 12 uur rijden komen we dan aan in Aoûste sur Sye.
Aoûste sur Sye
De aankomst is hartelijk, vooral ook omdat Wendy haar vader, Jan, al lang niet meer had gezien. Ze hebben een aantal jaar geleden een huis in Frankrijk gekocht, welke ze helemaal hebben opgeknapt en omgebouwd tot een vakantie optrek. Je kan er zowel in een wooncaravan of een deel van het huis huren en je zit er in een geweldige omgeving. Je kijkt uit over het glooiende landschap.
Wij overnachten in het huis gedeelte. Er zijn twee ruimtes, voldoende voor ons 4 om te kunnen overnachten. Nadat we klaar zijn, wordt het eten opgediend en lekker gegeten. Het was leuk om ook weer even bij te praten over Peru en zeker nadat we de film (niet geknipt) hebben gezien die Tiny tijdens de vakantie had gemaakt. Ook had ik met Wendy nog een DVD meegenomen met daarop alle foto's die ik van iedereen had gekregen en daar werd ook door Jan en Tiny van genoten.
De volgende dag, na het ontbijt zijn Adriana, Stanley en ik nog even het dorp ingeweest om wat inkopen te doen voor onze wintersport. Daarna was het tijd om toch echt naar La Toussuire te vertrekken. Na nog een korte rondleiding om het huis moesten we echt gaan. Het was een leuk bezoek.
Het Appartement
Nadat we ons hadden ingeschreven, betreden we voor de eerste keer ons appartement. We hadden geboekt voor een 6 persoons appartement, maar we waren maar met ons vieren. Gelukkig maar, want er konden er echt niet meer bij. De woonkamer had maar liefst 1 bank, een eettafel met vier stoelen, 2 krukjes en een salontafel en dat voor max. 6 personen. Nou dat konden wij ons niet voorstellen. Door de onderschuifbed als tweede bank te gebruiken leverde dat 's avonds wat meer hangruimte op.
De slaapkamers, de badkamer (ja met een bad) en de WC waren oke. De kamerverdeling was ook snel gemaakt. Ik zou in de woonkamer slapen. Nou ja, dat was ik na vorig jaar al gewendt :-).
Pech
Helaas zat het dit jaar niet mee wat betreft sport blessures. Op de tweede dag zijn we rustig aan het skieen en staan op een gegeven moment voor een keuze om een rode helling af te gaan. Wendy ging voorop en ik ging er achteraan, want het leek mij goed te doen. Halverwege de helling wachten we de rest op. Adriana komt naar beneden skieen en we zien Stanley op de grond liggen. Hij staat weer op en komt naar beneden. Later bleek dat best wel een opmerkelijke actie te zijn, want het blijkt dat hij bij zijn actie z'n kuitspier had ingescheurd. Maar wel skieend naar beneden gekomen, dus geen banaan. Wat een bikkel. Maar het gevolg was wel dat Stanley de rest van de week uitgeschakeld was en het heel rustig aan moest doen, vooral veel zitten en het been niet te veel belasten.
Later in de week is hij nog wel een paar keer meegegaan naar de piste om te genieten van het mooie weer. Tussen de middag gingen we terug naar ons apprtement om met z'n vieren te kunnen lunchen.
Het dal
Met onze skipas konden we alleen de helling in ons dal af komen. We zijn de eerste dag rustig begonnen met een groene helling om te voelen hoe het ook al weer was om die lange latten onder je voeten te hebben. Voor mij was het erg wennen. De eerste twee dagen had ik nog geen lekker gevoel, maar dat werd alleen maar beter. Vanaf de tweede dag, pakten we ook hier een daar een rode helling mee. Daar zou het wel bij blijven,maar de blauwe uitdagingen werden minder en dan moet je een keer hoger op. Na dag twee waren we nog maar met z'n drieen, maar Adriana, Wendy en ik waren qua skieen redelijk aan elkaar gewaagd. Vooral Adriana ging veel lekkerder dan vorig jaar en dat was te merken.
Op afstand
Voordat we kunnen skieen moeten we natuurlijk de skies hebben. Wij zitten met ons appartement direct achter een skilift, dus we kunnen 's morgensvroeg lekker vanuit ons appartement vertrekken.... Dat was een plan, maar dat ging anders.
De lokatie van de skiverhuur lag ongeveer een 20 mimuten lopen verderop. Dat was ook de plaats waar alle liften in het dal samenkomen. Omdat we bij de skihuur ook een kast erbij kregen besloten we de skies daar te laten en elke dag op en neer te lopen. Daar stond tegenover dat je 's morgens wel warm gelopen was. Later in de week pakten we van daaruit de dichtst bijzijnde lift om van daaruit naar onze meest geskieede helling te gaan. Je kon er twee kanten op, blauw of rood. We begonnen met blauw, maar na dag 3 werd het toch steeds vaker de rode.
Mistig
De vierde skidag begon zoals deze de avond ervoor eindigde, mistig. Vanuit het appartement waren de pistes niet meer te zien. Het uitzicht op het dal vanaf ons balkon gaf geen beter beeld. We zijn die dag dan ook wat langer in bed blijven liggen, want skieen met mist is geen optie. Dat heb ik al eens meegemaakt, want dat is skieen in een witte bol: links, rechts, boven en beneden, alles is wit.
Twee uur later klaarde het volledig op. Dus toch nog 's morgens naar de piste gelopen om nog even te genieten en hebben we alsnog lekker kunnen skieen.
Hoe verder de week zich vorderde hoe lekkerder het skieen ging. Niet meer nadenken hoe je een bocht moet maken, maar gewoon lekker naar beneden zwieren.