1e 4Daagse

De voorbereiding

1996, als het goed is, is het jaar dat we voor het eerst meelopen. Maar dan moet er wel flink getraind worden om die 4 dagen heel door te komen.
De eerste opdracht was het vinden van goede wandelschoenen, want gewone schoenen of sportschoenen voldoen niet. Na een tijdje zoeken heb ik een paar goede schoenen gevonden. We zijn met z'n tweeen begonnen, samen met Claudia.

Vanaf Februari zijn we begonnen met trainen. In het begin liepen nog anderen mee, maar vanaf Maart was het met z'n tweeen verder. Om er zeker van zijn dat we de 4 daagse goed zouden doorkomen hebben we veel kilometers gemaakt. Bijna elk weekend hebben we gelopen.
De eerste wandeltocht die we gelopen hebben was in Wijchen, 15 km. Het eerste wat we te horen kregen was: De eerste keer en dan 15 km. Kun je niet beter met 5 of 10 beginnen. Wij hadden een missie en dus werd het 15 km.
Bij de volgende wandeltocht hebben we een wandelboekje gekocht (f1,-) waarin je kunt bijhouden waar je gelopen hebt en hoeveel kilometer. Ook kun je er een leuk verhaaltje bij zetten om later te kunnen lezen wat je hebt meegemaakt, om maar eens iets te noemen. Daar was ik ook mee begonnen, maar na 4 keer was het daarmee gedaan.

De vierdaagse kwam steeds dichterbij. Claudia begon steeds meer last te krijgen van blaren, dus dat voorspelde niet veel goeds. Maar ze zou meegaan. Ook werden er plannen gemaakt om weer op een camping in Nijmegen te gaan zitten. De camping waar ze vorige jaar hadden gezeten was dicht, dus moest er gezocht worden naar een nieuwe lokatie. Deze werd gevonden in dezelfde buurt, deze keer de Winkelsteegh. Het voetbalveld van een aantal voetbal verenigingen werden in deze periode ingezet als camping terrein. Wij zouden in totaal met ongeveer 6 mensen lopen, 2 voor de verzorging en nog een aantal voor de gezelligheid tijdens de dagen rondom de loopdagen.

Vierdaagse Feesten

De vierdaagse is niet alleen 4 dagen lopen, maar ook een hele week feest in de binnenstad. De meeste mensen gaan zaterdag of zondag al naar de camping om daar de voorbereidingen te treffen: tent opzetten, inkopen doen, enz, maar vooral alsvast veel plezier hebben, want dat kan ik 4 dagen nog wel eens gaan tegenvallen.

De camping lag op ongeveer 20 minuten fietsen van het centrum. Dit was dezelfde route die we zouden fietsen als we 's morgens om 3.30 uur richting start zouden gaan.
Er is van alles en nog wat te doen in de stad. Op elk plein was een podium neergezet waar een artiest of band stond te spelen. En natuurlijk hoort bij dit alles ook het drinken van een lekker biertje, want nu kan het nog. Tijdens de 4 wandeldagen had ik me voorgenomen niet te drinken.
Ik zal het verder kort houden over de feesten, want daar gaat het dit stuk nu even niet over.

De 4 dagen

Vooraf:

• Ik moet er even bijvertellen dat ik dit verslag ongeveer 8 jaar na dato schrijf, dus het verhaal zal niet compleet zijn.

Dag 1: De Dag van Elst

Trrrrrrrrrrrrring, je draait je om en kijkt op je wekker en ziet staan 3.00 uur. Een normaal mens draait zich minimaal nog 10 keer om, maar het is tijd om op te staan. 3.00 uur, waar zijn we aan begonnen. De rest begint ook langzamerhand wakker te worden. Wassen, ontbijten, eten voor onderweg. Iedereen haaft zo z'n eigen rituelen op de vroege morgen. Iedereen klaar, fietsen en op naar de start. Het is ongeveer 20 minuten fietsen. We zijn behoorlijk vroeg, een half uur voor de start en je staat met duizenden andere malloten die 's morgens om 4.00 uur van start willen om 50 km te lopen. Je moet deze mensen maar snappen.

De eerste dag gaat richting Elst. Je loopt vanaf de Vereniging de straten van Nijmegen in. We zijn nog geen 500 meter onderweg of we worden met een helse kabaal ontvangen met keiharde muziek. In de straten waar we doorlopen wonen studenten en die kunnen een paar dingen heel goed, 1. drinken 2. herrie schoppen. Het was geweldig zoals die gasten je langs de weg, op het balkon, vanuit een raam staan aan te moedigen. En achteraf bleek dat ze er elke dag weer waren. Maar ja, das ook niet zo gek, want zij komen net de kroeg uit rollen en staan op het punt in bed te stappen, dan kunnen ze nog wel even een paar wandelaars aan moedigen en er weer op wijzen waarom ze zo gek zijn.

Nijmegen uit een voor de eerste keer lopen we over de Waalbrug. Aan de andere kant van de brug is het links af richting Lent. Op de vroege morgen wordt je verrast daar het aantal toeschouwers dat er al staat... mensen het is 4 uur 30, ga slapen!! Na Lent gaat het richting Bemmel.

Wij zijn met 5 man/vrouw begonnen. Al snel bleek dat de rest een iets sneller wandeltempo heeft dan mij. Frustrerend als het is zeg ik tegen hun: Ga maar, ik laat me iets afzakken. Terwijl je dat gedaan hebt blijf je de rest telkens zo'n 100 meter voor je zien. Maar hun hadden al vaker gelopen dus wisten ook waar en wanneer de rust te nemen. Ik had een beetje een eigen pad uitgestippeld. Maar mijn motto was, ik begin en zie wel waar ik eindig. Maar mijn idee ging het lopen lekker.

Ergens voor Elst staat ook nog een grappemaker met een fototoestel iedereen te fotograferen. Blijkt achteraf dat je bij die fotozaak die foto's kunt nabestellen. Typisch geval van l.v.t. (leuk voor thuis). Heb ik dat jaar wel gedaan overigens, je betaalde er wel 12 gulden voor (geloof ik), maar dan heb je ook wat.

Het laatste stuk gaat over een lang stuk dijk van ongeveer 5a6 meter breed. En daar loop je met ongeveer 30.000 man overheen. Je kunt wel zeggen dat het best wel druk was op dat gedeelte. Nog even het dorpje Lent door voordat we rechtsaf de Waalbrug weer op draaien terug naar Nijmegen. Nog een stuk door de stad en ik was weer terug op de Verening om m'n startkaart voor de volgende dag op te halen.

Daarna de fiets weer op zoeken en terug naar de camping. Nooit geweten dat fietsen zo lekker kon zijn. Je benen zijn vermoeid van het lopen, maar tijdens het fietsen gebruik je schijnbaar andere spieren (alsof er nog meer zijn:-). Het helpt ook wel als de weg lichtjes naar benenden gaat.
Terug bij de camping zie je iedereen voor pampus liggen. Iedereen moe. Ik kom elke dag weer met een lachend gezicht terug zo vans: Zo, dat hebben we ook weer gehad en het viel best wel mee.

Eerst even lekker douchen om daarna getrakteerd te worden op een lekkere kop soep of iets anders warm.

Klein drama

Zou ik bijna vergeten. Zoals ik in het begin al verteld had, heb ik samen met Claudia getraind en het was de bedoeling dat we ook samen de 50 km zouden gaan lopen, want de andere dames in het gezelschap deden dat ook. Tijdens de voorbereiding had ze nogal last van blaren. Vanalles geprobeerd, maar niet veel geholpen. Daarom heeft ze besloten de 40 km te gaan lopen.

Aan het einde van de dag bleek dat zij de dag wel had uitgelopen, maar dat het tevens de laatste dag was geweest. Balen. Daar heb je dan zo lang voor getraind. Waarom, nou ze had weer last van blaren. Nou denk je, even doorprikken en de volgende dag weer verder lopen. Normaal gesproken ja, maar zij had twee hakken die compleet veranderd waren in 2 grote blaren. :-( En dat loopt voor geen meter.

Dag 2: De Dag van Wijchen

Dag 2 en weer is het om 3.00 uur op staan. Eens kijken hoe de spieren zich hebben gehouden. Nou dat viel reuze mee. Het zelfde ritueel weer op de vroege morgen: Wakker worden, wassen, eten klaarmaken voor onderweg en zelf nog wat eten, op de fiets stappen en weer onderweg.

Ook voor mij begon die dag wat kleine probleempjes voor te doen. Ik kreeg wat last van de knie, maar niet zoveel dat ik er niet mee kon doorlopen. Op z'n tijd pauze nemen en een beetje rekken en strekken doet wonderen, althans voor een tijdje. Maar het mocht de pret niet drukken.

De tweede dag gaat naar Wijchen toe, maar de route er naar toe is niet een van de mooiste. Eerst loop je naar Wijchen en denk je dat je er al bent, maar dan loop je er ook net zo snel er weer vandaan.
Een heel groot deel gaat over een dijk langs de Waal op. Voor insiders, dat is als maar rechtdoor richting Niftrik. Vervolgens nog een lang stuk langs het spoor op en dan loop je Wijchen binnen. Het is altijd leuk om weer een dorp/stad binnen te lopen. Al die mensen die langs de kant staan geven je toch een gevoel dat je in een keer een stuk makkelijker kunt lopen. Traditie in Wijchen, Liptonice Ice Tea. Iedere loper kan een blikje meenemen.

Wat ook iets typisch 4daagse is, is dat je de burgemeester van de stad van de dag een hand geeft. Dat is allemaal leuk en aardig, maar dat levert ook gigantische opstoppingen op. Is niet altijd even leuk, maar het hoort erbij.

Als je denkt dat je dan al redelijk naar het einde van de dag toegaat, kom je bedrogen uit. Er moest eerst nog een uitstapje gemaakt worden naar Beuiningen. Tegenwoordig lopen alle afstanden daar na toe, maar toen nog niet. Dus een extra lus en dan is het echt richting Nijmegen.

En zo is er weer een dag afgelegd. Zoals gezegd ik was van onze groep niet de snelste loper. Dus bij het terugkomst op de camping zit iedereen weer in spanning af te wachten (dat denk ik dan, ik weet niet of het zo is) of ik weer terugkwam. Maar natuurlijk, geen centje pijn...... nou ja. De rest zit je dan op te wachten alsof ze in twee dagen 80 zijn geworden :-) Maar het zit toch wel lekker hoor: Stoeltje in de achterste stand, koelbox eronder om je benen hoog te houden en vervolgens ogen dicht, aaahhhhhhhh, heerlijk. Het eerste uur even helemaal niets doen en rond een uur of 18.00 met z'n alleen aan tafel en dan begint iedereen weer een beetje wakker te worden en worden alle andere verhalen van de afgelopen dag weer vertelt. Dit laatste is toch wel een van de mooie dingen van de vierdaagse.

Dag 3: De Dag van Groesbeek

Dag 3, de dag van de zevenheuvelen weg. Deze weg is een legende tijdens de 4 dagen van Nijmegen. Iedereen zegt dat dit de zwaarste dag is. Een weg met zevenheuvelen en om het niet al te makkelijk te maken hebben ze deze heuvelen pas in het laatste gedeelte van de route gelegd. Je bent dan toch al lekker moe en dan moet je je ook nog eens over die heuvelen zien te worstelen.

Afijn, ik zou die dag gezelschap krijgen van een van de meiden van de groep en dat was best wel prettig kan ik zeggen. (Boukje bedankt) Je hebt de hele weg wat aanspraak, je kan je verhaal een beetje kwijt en omgekeerd.
Het eerste gedeelte loopt langs de Maas op, daar waar we de volgende dag ook zouden lopen, maar dan in omgekeerde richting. Aan de overkant zagen we Cuijk liggen en we konden ook zien hoe de pontonbrug opgebouwd werd. Maar dat was voor morgen. De route richting Groesbeek was lang (hoewel dit niet de langste dag zou zijn) en sommige stukken zijn saai. Het eerste gedeelte van de route loop je samen met de militairen. Daar heb je nog wel eens steun van, want meestal wordt er wel een of ander schunnig lied ingezet en daar kun je lekker op meelopen en meezingen. Uiteindelijk sloegen zij een weg eerder links af, dan dat wij doe moesten en het stuk daarna loop je 'alleen'.

Als je dit zo leest zit je misschien wel af te vragen: Waarom doet die jonge hieraan mee. Een saai stuk en vervolgens nog een saai stuk erachteraan. antwoord: Ik wist toen niet beter, want eerste keer.

Het eerste gedeelte loopt langs de Maas op, daar waar we de volgende dag ook zouden lopen, maar dan in omgekeerde richting. Aan de overkant zagen we Cuijk liggen en we konden ook zien hoe de pontonbrug opgebouwd werd. Maar dat was voor morgen. De route richting Groesbeek was lang (hoewel dit niet de langste dag zou zijn) en sommige stukken zijn saai. Het eerste gedeelte van de route loop je samen met de militairen. Daar heb je nog wel eens steun van, want meestal wordt er wel een of ander schunnig lied ingezet en daar kun je lekker op meelopen of meezingen. Uiteindelijk sloegen zij een weg eerder links af, dan dat wij dat moesten en het stuk daarna loop je 'alleen'.

Als je dit zo leest zit je misschien wel af te vragen: Waarom doet die jonge hieraan mee. Een saai stuk en vervolgens nog een saai stuk erachteraan. Antwoord: Ik wist toen niet beter, want eerste keer. Voor de rest van het antwoord: Zie einde van dit verslag. :-)

De volgende rustplaats was tevens weer de samenkomst met alle andere afstanden. Dat maakte het weer lekker druk en gezellig. Voordat we Groesbeek binnenliepen moest er eerst nog een andere hindernis genomen worden. Iedereen heeft het over de zeven heuvelen, maar voor dat je daar aan toe bent, moet je eerst de st.Jansberg over. Die is (naar nijn idee) zwaarder dan die andere heuvelen, maar het was wel een goede eerste test. Hieruit bleek dat het makkelijker is om naar boven te lopen dan om naar beneden te lopen. Omdat ik al last had van m'n knieen, wordt het dalen er niet beter op, want je voelt elke stap die je dan zet.

Het is ongelofelijk dat je tussen al die mensen die lopen ook nog eens bekenden er tussen uit pikt. Toeval bestaat dan, want als je iemand gaat zoeken, kom je de personen toch niet tegen.

Op de zevenheuvelenweg is het ook weer lekker druk. Je kunt niet echt lekker doorlopen. Militairen die er graag snel tussendoor willen lopen (Push, push, push a little harder), maken het er niet makkelijker op, vooral voor diegenen die toch al niet lekker meer lopen. Maar iedereen loopt kranig door. Het is wel een prachtig gezicht als je op een van de toppen van de heuvelen staat en je kijkt dan voor of achter je, dan zie je van top tot top een grote sliert met mensen, ongelofelijk, een schitterende gezicht. Dat zijn de plaatsen waar je graag en foto wilt maken, maar daar krijg je bijna de kans niet voor. (niet dat ik toen een fototoestel bij me had, maar toch!).

Aan het einde van de zevenheuvelenweg loop je Berg en Dal binnen. Dat betekent het begin van het einde van de dag. De gehele weg naar de finish loopt het iets naar beneden af. Terug in Nijmegen staan er weer heel veel mensen langs de kant. Ook langs de gehele zevenheuvelenweg overigens. Ik heb wel respect voor deze mensen. De hele dag staan wachten tot een stel idioten (kleine 28.000 man) langs komen wandelen. Sommigen staan er al vanaf 's morgens vroeg en gaan pas weg wanneer de laatste wandelaars gepasseerd zijn. En maar klappen. De EHBO en het Rode kruis hebben het druk met het afplakken van blaren en andere blessures, maar volgens mij moeten er ook mensen tussen zitten die blaren op hun handen hebben van het klappen en dan is het nog niet eens de laatste dag.

Maar voor ons zit er weer een dag op. Weer op de fiets terug naar de camping en weer met een lach op het gezicht waar de rest alweer lang en breed voor pampus ligt. Weer een dag voorbij en wat slaapt dat dan weer lekker.

Dag 4: De Dag van Cuijk

Weer was het vroeg. Zelfs zo vroeg dat ik of m'n wekker niet had gezet, of niet heb gehoord, maar in iedergeval, ik hoor de anderen op een gegeven moment vragen: Hebben jullie Jurgen al gezien. Oeps, m'n bed uit. Zal toch niet zo zijn dat ik de laatste dag zal verslapen en daardoor m'n eerste vierdaagse kruisje missen. No way. Snel m'n bed uit, naar de washokken, brood klaar maken voor onderweg en samen met de anderen op de fiets naar de start.

Wel grappig. Je fiets richting de stad om van start te gaan voor de laatste dag, maar je ziet tegelijkertijd mensen de andere kant op fietsen. Waarheen, naar bed, want die hebben de hele nacht doorgehaald. Dit zijn geen wandelaars, maar vierdaagsefeestgangers (mmm mooi scrabble woord).

Alsof je dan al wakker aan de start staat. Nee niet echt en dan moet je nog zeker 12 uur lopen, pffft. Ik wil naar bed en slapen, lang slapen. Maar helaas eerst nog een stukje lopen. Het valt 's morgensvroeg niet mee in het donker. Je kan aan de mensen om je heen wel merken dat het de laatste dag is. Velen zijn uitbundig uitgedost om aan iedereen te laten zien dat ze het gehaald hebben. Dat was een voorteken dat het een leuke dag zou worden.

Ik heb die dag weer samen met Boukje gelopen. Zij zat er net iets fitter bij dan ik, en soms had ze wel eens moeite om er niet vandoor te lopen. Ze heeft ook zo'n gekke tante, zo iemand die voor de Nijmeegse vierdaagse ook nog even de Apeldoornse vierdaagse loopt. Alsof het geen moeite kost zeg!!!

Voor de afwisseling hadden de 50 km lopers een heel stuk dat ze alleen moesten lopen. Op een gegeven moment komt in Beesd iedereen weer bij elkaar, maar 500 meter verder splitst de 50 zich weer af om nog een paar kilometer extra te lopen. Mag de pret niet drukken, want anders had je die kilometers wel ergens anders moeten inhalen. Uiteindelijk komt iedereen in Cuijk weer bij elkaar. Weer zo'n stad waar het lekker druk is. Cuijk heeft altijd een attractie voor de lopers, de pontonburg, waar ik het bij de vorige dag al over had. Deze brug wordt elk jaar door de landmacht weer neergelegd, zodat de wandelaar de Maas kunnen oversteken.

Zo'n dorp of stad heeft meerdere voordelen. Het beurt je weer een beetje over de vermoeidheid heen, maar als je dan weer terug komt in de relatieve rust, dan weet je weer waar je aan toe bent: de laatste lootjes. Dan lijkt de laatste controle in een keer weer ver weg. Op de terugweg naar Nijmegen is het een lange sliert met mensen die langs de kant staan om iedereen aan te moedigen. Wat een feest.

Dan opeens de Laatste controle. Wanneer je deze plek gepasseerd bent, heb je de vierdaagse eigenlijk voltooid. Hoi hoi, nu nog maar 6 kilometer terug voor het kruisje. Om het voor die dag zo mooi mogelijk te maken hebben ze er gelijk maar de langste dag van gemaakt. Alsof 50 nog niet genoeg is. Maar, zeggen ze dan, het laatste stuk staan er zoveel mensen langs de kant, muziekcorpsen die er tussendoor lopen. Die maken het alsof je op lucht loopt. Nou, ik kan je vertellen, die voeten van mij dachten daar toch net even iets anders over. Het is toch nog even 6 a 7 extra lange kilometers die je voor de lol nog even moet afleggen. Je moet wel terug naar de Vereninging, want daar moet je je kruisje afhalen voor 18.00, ander is het jammer maar helaas! En daar staat ook de fiets de je richting de camping moet brengen.

Maar toch petje af voor al die mensen die daar langs de kanten zitten en staan. Sommigen reserveren een dag van tevoren al een plaats door een of meerdere stoelen/banken langs het parkoers te zetten om het allemaal maar van dichtbij mee te mogen maken. En vanaf 9.00 uur staan de eersten er dan ook al, want rond een uur of 11 komen de eerste wandelaars al binnen lopen, tot een uur of 18.00 want dan moeten de laatsten binnen zijn, anders geen medaille, ook al heb je de dag uitgelopen.

En dan, voor het laatst terug fietsen naar de camping. Heerlijk gevoel is dat en dat met je eerste vierdaagse kruisje opgespeld. Bij de camping aan gekomen blijkt dat iedereen de dag tot een goed einde had gebracht. Dat moest gevierd worden. Voor het eerste sinds vier dagen, maar er alcohol vloeien. Wat kan zo'n biertje dan lekker smaken. En dat was nog maar het begin van de avond.

Blarenbal

Blarenbal, blaren ja, ik had het nog niet vermeldt, maar ik had ze wel. Niet om over naar huis te schrijven overigens, op twee grote kleine tenen na, heb ik geen blaren gehad. Wil dat zeggen dat je niet mee mag doen met blarenbal, neeeeeee, natuurlijk niet, want blarenbal, dat houdt in, feesten.

In de kantine op de camping werd er ook een blarenbal gehouden, dus wij met z'n allen, in polonaise, naar de kantine. In het begin was het heel rustig. De DJ draaide wat plaatjes, maar dat kon ons niet bekoren. Op verzoek werd er Boh Foi Toch aangevraagd. Ondanks de vele kilometers die de afgelopen dagen gemaakt zijn, was het goed te doen. Lekker met z'n allen uit je dak gaan. Lekker een paar biertjes drinken, want het kon weer. Vanaf dat moment voel je helemaal niets meer, ook niet de vermoeide benen waar je een paar uur geleden bijna niet meer op kon staan. We zijn die avond doorgegaan tot in de kleine uurtjes, tot 1.00 uur want daarna ging de boel dicht.