Dag 14: Puno/Cusco
Lange reis dag naar de hoofdstad van de Inca's, Cusco.
Na het ontbijt zouden we vertrekken, maar het vertrek wordt nog even uitgesteld. Eveline heeft last met ademhalen. Heeft ondermeer te maken met de hoogte. Er wordt nog snel even een dokter bij gehaald en het advies is om regelmatig zuurstof toe te dienen. Dus we gaan onderweg met een zuurstoffles in de bus. En we hebben ook weer een nieuwe bus. De grootste toe nu toe, maar zeker niet met de meeste ruimte, vergeleken met de andere bussen.
We zijn vandaag lang onderweg, maar we maken ook een tweetal stops onderweg. De eerste is bij Sillustani. Hier vinden we de Chullpas can Sillustani. Chullpas zijn graftorens. Ze staan hier in eigenlijk twee soorten. De oudere zijn gebouwd door de Colla's en bouwden de eerste Chullpas uit kleine gemetselde stenen opgebouwd. De grotere zijn afkomstig uit de Inca tijd en zijn met de typisch inca bouwstijl opgebouwd. Onze gids kon gaf goed weer hoe ze opgebouwd zijn en wat de functies waren. Het binnenste van de Chullpas wordt de pachamama genoemd. Hierin zijn de mummies in gehurkte houding geplaatst. Aan de oostzijde zit een kleine opening, waardoor de zon binnen kan komen. Omdat de inca's geloven in een after live en de zon zeg maar voor de bevruchting van de mummies dient, wordt de inca's ook wel 'Zonen van de Zon' genoemd.
We stappen weer in de bus en rijden in dezelfde weg terug en langs de weg staan erg leuke boerderijen. We maken ook even een fotostop bij een van deze boerderen. Wat ook opvalt is dat bijna iedereen zwaait. Na de stop gaat het naar een stad waar onze lunch staat te wachten. We rijden door de straten en slaan dan een straat in waar ik in iedergeval geen restaurant had verwacht. Na twijfel ook bij de bus chauffeur, meer omdat hij niet precies wist waar het ook al weer was, stappen we voor het restaurant uit. Achter de muur vinden we weer tafels met koopwaar. Het eten zelf was een buffet en dat was erg lekker. Na het eten wordt er weer even gekeken en ook gekocht. Meest opzienbarende aankoop was de bontmust van Frans.
De volgende stop is Raqchi. Het staat niet in mijn Reis gids, maar het is een hele grote Inca site, met als grootste publiekstrekker de Tempel van Wiraqocha. Van deze tempel staat alleen de midden muur in z'n geheel overeind. Verder zijn er nog de funderingen van de buitenmuur en van de steunpilaren. Achter de tempel ligt het woon gedeelte en de Qolqas, of opslagtorens. Achterlangs deze tempel en Inca stad loopt ook de Inca Trail naar Cusco. Dat was onze eerste kennismaking met de Inca Trail, maar niet het gedeelte wat wij de week erop zouden gaan lopen. Het is een groot en indrukwekkend bezoek geweest. Bij de ingang werd weer volop de verkoopwaar aangeprezen en er liep ook een Inca Priester rond. Dat gaf ons een idee hoe de Inca's er destijds bijliepen.
Het is ondertussen donker geworden als we in Cusco aankomen. Cusco staat ook bekend om z'n smalle straten, zeker als je hoger op komt. Ons hotel schijnt nogal hoog te liggen, dus dat wordt klimmen. Onze bus kan er in iedergeval niet komen, dus stappen we uit om een tweetal taxi's aan te houden om onze bagage naar het hotel te brengen. De groep zal te voet naar het hotel gaan. Patricia regelt twee taxi. Het dreigt even mis te gaan, maar al snel wordt ook dit weer opgelost. Ik stap bij een van de taxi's in als begeleiding naar het hotel. Na wat navragen van de taxi chauffeur komen we aan bij het hotel. De bagage wordt snel uitgepakt, want de taxi kan niet al te lang wachten, want andere auto's staan te wachten. Ik klop aan bij het hotel en zie dat Marcel, die met de andere taxi al was aangekomen, staan en het eerste wat hij zei was dat we hier niet goed waren. Even later komt ook de groep binnen lopen bij hetzelfde hotel. Patricia was er van overtuigt dat we in dit hotel moesten zijn, omdat ze altijd hier hadden gezeten. Vergissing. Het andere hotel ligt nog even iets hoger. Een aantal neemt z'n eigen tas mee, de rest wordt nagebracht. Bij het andere hotel worden we gelukkig wel verwacht. Het ziet er goed uit, maar er moet ook flink geklommen worden door iedereen, behalve ik :-). Ik heb de kamer die naast de hoofdingang zit. Sommigen komen met verhalen dat ze 100 treden naar boven moeten en ik ben een keer naar de kamer van Wendy en Tiny geklommen, maar dat valt niet mee en zeker niet als je ook nog eens een tas mee omhoog moet dragen.
Voordat we de stad in gaan, heb ik bij Patricia aangegeven dat ik bloed bij de ontlasting had zitten. Zij gaf aan dat we dan eerst naar het ziekenhuis anders zou ik wellicht niet meegaan op de Inca Trail. Oke, morgen naar het ziekenhuis. Nadat iedereen z'n kamer heeft opgezocht en de bagage van iedereen is aangekomen, gaan we naar beneden om te gaan eten.