Dag 16: Inca Trail 1
Inca Trail, dag 1
Deze 4 dagen zijn erg moeilijk om op te schrijven, want wat ik tijdens deze dagen heb mee gemaakt daar moet je bij geweest zijn. Teksten zeggen veel, samen met foto's nog meer, maar uiteindelijk mis je de belevenis die erbij hoort.
Vandaag is het vroeg op. Voor mij was het extra vroeg, omdat tegen 5 uur al een hele groep mensen bij mij voor de deur stond, omdat ze vroeg zouden vertrekken. Om half 6 zouden Carla en Margreet zich klaar maken voor hun vertrek. Zij lopen als enige twee de Laris Trail terwijl de rest van de groep de Inca Trail gaat lopen. Ik heb ze 's morgens vroeg nog even goede morgen en veel succes toewenst. Dan wordt het ook tijd voor mij om om te kleden, want onze bus zou teom 6 uur vertrekken. Het dreigde bij mis te gaan. Sommigen waren al iets laat en op het laatste moment merk ik dat ik mijn reserve accu van het fototoestel nog op m'n bed heb liggen. Snel terug naar de kamer en in looppas naar de bus. 6.15 vertrekt de bus naar onze ontbijtplek, Maras.
Onze eerste stop is in Maras. Nadat we Cusco hebben verlaten gaan we van de verharde weg af en rijden over een onverhard pad verder. Ik dacht even dat we er met een paar kilometer zouden zijn, maar het was nog een hele rit. Ondertussen konden we genieten van het uitzicht voor ons. Dat zouden de bergen zijn waartussen wij zouden gaan lopen. Het duurt niet lang of ons zicht is verdwenen en rijden we zelf door de mist, totdat we in Maras aankomen. In Maras wacht ons een echt Peruaans ontbijt klaar gemaakt door de vrouwen van een aantal dragers die ons op de tocht gaan begeleiden. We zaten achter in de tuin, met ook hier weer een prachtig uitzicht op bergen. De zon liet zich ook weer zien en het was gelijk lekker warm. We lieten het ontbijt ons zeer goed smaken. Lomo Saltada, brood, jam en nog veel meer. Voldoende om de ochtend door te komen. Na een bedankje nemen we afscheidt van de vrouwen en rijden we verder naar Ollantaytamba.
Met een kleine oponthoud door wegwerkzaamheden komen we aan in Ollantaytamba. We maken hier even een tussenstop voor ondermeer de laatste benodigdheden voor tijdens de Trail. Terwijl de bus het plein op komt rijden zien we vanuit alle hoeken mensen naar de bus lopen en nog voordat we uitgestapt zijn worden van alle kanten uit wandelstokken, poncho, handschoenen en mutsen aangeboden. Ik heb in eerste instantie gegaan voor twee stokken. Deze stokken zijn geschilderd en bewerkt met verschillende figuren erop. Erg leuk. Nog een poncho erbij en in de winkel nog wat lekkers voor onderweg, voornamelijk wat chocolade. Terwijl we voor onze bus wachten totdat we weer vertrekken, zien we in een keer allerlei vreemde gasten onze bus in stappen. Huh. Dat blijken alle dragers (porters) te zijn. In totaal bestaat onze begeleidings groep uit 17 dragers, 1 bediende, 1 kok en 2 gidsen. Als iedereen weer is ingestapt rijden we door naar kilometer 82km van de Inca Trail. Dat blijkt nog een hele toer te zijn. Schijnbaar zijn we aan de late kant. De weg is zeer smal en geeft plaats aan een bus of auto, maar het is wel twee richtings verkeer. En omdat wij naar beneden rijden, moeten wij een paar keer in de achteruit om plaats te maken voor tegenliggers. Stijgend verkeer heeft voorrang, maar we komen dan toch aan.
Iedereen uitstappen en de bagage uit de bus. Wij maken ons klaar voor vertrek en dat doen de dragers ook. Zij moeten tenten, kookspullen, eten en onze kleding mee zullen. Per persoon mogen ze 25 kilo dragen en dat wordt ook netjes afgewogen. Elke zak, elke tentstok wordt gewogen en daarna worden de spullen over de dragers verdeeld. Als dat allemaal klaar is lopen we richting het eerste checkpoint. Voordat we daar zijn worden er nog een aantal foto's gemaakt en ook wij worden door iemand op de foto gezet. Bij het checkpoint worden onze toegangskaarten afgestempeld en nog leuker, we krijgen een stempel in ons paspoort. Dan de brug over en dan gaat het echt beginnen. Alleen het uitzicht op de brug geeft al kippevel, geweldig. De brug gaat over de rivier Urubamba, die we na de laatste dag nog vaak genoeg zullen zien. Als iedereen over de brug is gaan we aan de wandel tot aan de eerste stop. Het begint redelijk vlak, maar langzaam maar zeker wordt het toch een stevige klim, vooral net voor de pauze wordt het even iets stijler. Je probeert in een bepaald ritme te komen van wandeltempo, hartslag en ademhaling. Dan is het goed te doen. Na ongeveer 1.15 uur komen we aan bij de eerste pauze plaats. Even lekker uitrusten, naar de WC gaan (een gat in de grond). Hier worden de eerste ervaring al gedeelt over hoe mooi en zwaar het wel niet is.
Na de pauze is het relatief kort stuk naar de volgende pauze plaats, maar daar zit wel een test klim in. De gids vertelde ons dat deze beklimming te vergelijken is met wat ons morgen te wachten stond. Aan deze beklimming kon hij opmaken hoe iemand de volgende dag zou gaan lopen, ook qua tempo. We gingen onderweg en hadden geen idee wat ons te wachten stond, totdat we oog in oog staan met de helling. Dat ziet er pittig uit. Ondertussen worden we links en rechts ingehaald door de dragers van de verschillende groepen. Die lopen alsof ze nooit anders gedaan hebben, met 25 kilo op de rug en dan nog sneller open dan ons. Dan beginnen wij ook aan de beklimming en dat was even wennen. Het was vooral zoeken naar het juiste tempo. Hoe hard moet je lopen om niet na 100 meter al te staan uithijgen. Ik heb het eerste gedeelte achter Peter aangelopen en dat was goed te doen. Later ben ik er voorbij gegaan om een eigen tempo te lopen, maar veel sneller ging het niet. Eenmaal boven was het even bijkomen. Zo, dus dat gaan we morgen de hele dag doen... pffffffft. Dat wordt wat. Maar ondanks alles wel genieten van wat je om je heen ziet.
Na de pauze is het een klein stukje naar de eerste inca reunie, Willkarakay. Hier ontdoen we ons van de rugzakken. De site ligt beneden in een dal en we kunnen dus alleen op afstand kijken. Het ziet er bijna ongeschonden uit. Na de foto's vertelt de gids ons over Willkarakay. Hoe de stad met de vormen van de berg is meegebouwd, zo ook de randen langs het water op. Dat de stad een woongedeelte heeft, een argrarisch en een religieus gedeelte en dat deze drie bijna in alle inca steden terug te vinden zijn. Het ziet er van bovenaf schitterend uit. Er schijnen in het dal meerdere inca paden te lopen en daarom werd de stad gezien als een controlerende stad. We doen de rugzakken weer om en lopen naar de lunchplek. Hierbij lopen we door een omgeving heen waar ik even bij stil sta. Gigantisch, wat is dit mooi zeg. Ik sta hier echt te genieten. Ja, dit had ik niet willen missen.
Bij aankomst in het kamp weten we niet wat we zien. Er is een tent opgebouwd, wat onze eettent voor de Trail is, met daarin tafels en krukjes. Het is een warme lunch en het smaakt heerlijk. We zijn overigens niet de enigen op het terrein, ook andere groepen hebben zich op deze plek verzamelt om hier te lunchen. er loopt van alles rond, van honden tot kippen (mmm, lekker voor avond :-). Na de lunch trekken we verder. De gehele tocht loopt al langs het water op. Ik loop volop te genieten. Het pad loopt ondertussen gestaag naar boven, maar niet echt zwaar meer. Tegen half 5 bereiken we onze bivak voor vandaag. Er staan 8 iglo tenten opgesteld. De indeling is gelijk aan de kamer indeling, dus ik heb weer een tent voor mij alleen. Verder hoor je in de achtergrond het geruis van de rivier en dat overstemd 's avonds alle geluiden, maar toch is dat ook een lekker achtergrond geluid tijdens het slapen. Nadat iedereen z'n tent heeft ingericht is het om 17:45 alweer tijd om te verzamelen onder een vaste kap. Hier worden we verwelkomd door verschillende hapjes en nog geen uur later staat het avond eten alweer te wachten. We zullen geen honger lijden tijdens deze Trail, dat is ons vandaag wel duidelijk geworden. Ook nu weer wordt ons een stevig maal voorgezet en het ziet er goed uit. Het zijn allemaal goed gevulde schalen met verschillende gerechten.
Na het eten is het klaar maken en naar bed. Het slapen was even wennen, want het was de eerste keer dat ik met een lakenzak in een slaapzak sliep. Ik heb veel lopen draaien geloof ik, maar veel tijd om na te denken was er niet, want om 5.30 ging de wekker weer.