Dag 17: Inca Trail 2
Mooi, zwaar en afzien. Klimmen naar 4200 meter.
Vandaag wordt het een zware dag. Ten eerste worden we 's morgensvroeg om half 6 al gewekt met een warme kop thee. Daarna wordt ons een lekker stevig ontbijt voorgezet: een omelet, een pannekoek en brood. En dat zouden we vandaag nodig hebben, want het gaat vandaag naar 4200 meter. Deel 1 was het laatste stuk naar het checkpoint van het tweede dag. Daarna wordt het klimmen. Er zijn twee (verplichte) pauze plekken onderweg, dus konden we de klim mooi in drie stukken verdelen.
Het eerste gedeelte is gelijk pittig klimmen, maar gezien de omstandigheden is het goed te doen. Ik begin rustig aan om te kijken wat er mogelijk is. Langzaam maar zeker gaat het steeds lekkerder en loop ik met de voorsten mee naar boven. Doordat we steeds verder omhoog klimmen, kun je af en toe eens achterom kijken waar je gelopen hebt. Ook het uitzicht is mooi. Ongeveer halverwege het eerste gedeelte laat de gids ons zien waar de top is die we later op de dag gaan bereiken en dat is van dit punt uit erg ver. Het pad is vlak en af en toe liggen er een paar traptreden. Daardoor kun je goed lopen. We maken een halve draai en kunnen weer terugkijken waar we net gelopen hebben en kunnen ook nog een paar van onze groep vinden die achter ons lopen. Een paar honderd meter verderop is de eerste pauze plaats. Nou als de rest van de tocht zo gaat dan valt het allemaal wel mee.
We wachten totdat ook de laatsten aankomen voordat we verder trekken. Iedereen heeft wel het idee dat het eerste deel goed te doen was. Tijdens het tweede gedeelte kregen we met 2 moeilijkheden te maken: trappen en hoogte. Het eerste gedeelte van etappe 2 was gelijk aan de eerste. De omgeving is wel groener geworden en we lopen langs een snel stromende rivier op. Ook zien we onderweg kolibries. Deze had ik nog niet eerder gezien. Het begint een beetje op een jungle te lijken. Ook de paden zijn nu verhard. Ik loop zo'n beetje samen met Marcel, Hillegonda en Frans omhoog. Peter is al niet meer bij te houden. Die loopt als een berggeit omhoog. Tot halverwege het tweede gedeelte heb ik wel m'n wandelstok in de handen, maar nog niet echt gebruikt. Dat zou even later wel anders worden, want nu worden de trappen bereikt. De trappen maken het gelijk een stuk zwaarder om te lopen, maar ondertussen begint ook de hoogte een woordje mee te spelen. Na een uur klimmen komen we bij de tweede pauze aan en nu is het even bijkomen en vooral wennen aan de ijlere lucht. We zijn nu ook in de gelegenheid om wat spullen voor vanmiddag en morgenvroeg in te slaan, omdat we morgenvroeg geen pauze plaatsen onderweg tegenkomen.
Op het moment dat Wendy aankomt staan wij op het punt te vertrekken. Wendy is nog niet de laatste van onze groep, maar wij vertrekken alvast omdat we anders te lang moeten wachten en dus afkoelen. Je kon hier al merken dat het een flink stuk kouder is en dan zijn we nog niet bovenop. Ik vertrek nog wel met blote benen, maar er gaat wel een extra trui aan. Nu begint het serieuze werk. Zeg de laatste 400 meter klimmen met de top in zicht. Het pad was bijna tot aan de top te volgen vanaf de plek waar we vertrokken. Het laatste gedeelte heb ik voornamelijk samen met Hillegonda op gelopen. Het tempo, voor zover dat aanwezig was, gaat nog verder terug. Regelmatig een pauze moment nemen om even op adem te komen. De ijle lucht is nu je enige tegenstander. Het omhoog lopen valt niet mee, maar buiten adem geraken is erger. We gaan een bocht om bij 4000 meter en kijken recht naar de top. Je kan zelf de mensen al bovenop zien staan en daar moeten we heen. Hoe lang nog. half uurtje? Nee zeker nog een uur. De trappen lijken steeds hoger te worden. Je kijkt eens om, ziet Hillegonda hetzelfde denken: Zijn we al boven?. Ook zie je waar je net gelopen hebt en waar de rest van de groep nog moet lopen. Daar zullen een aantal mensen tussen zitten die het erg zwaar hebben.
Het einde komt in zicht. Nog 50 meter lopen, maar zucht, toch nog even pauzeren. Dan is het moment van euforie daar. Yeeesssss we zijn boven. Veel mensen die al boven zijn moedigen je aan en applaudiseren als je boven komt. Peter was al boven en wist mij te vertellen dat de top pas bij de paal boven is en niet waar ik nu ben. "Nee he" dat kan ik niet laten gebeuren. Ik zet nog even een korte sprint aan en ben dan echt boven. De rest kijkt mij aan en stamelt verbaast: "waar haalt ie dat vandaan" Er grappig om te horen, maar ik ben boven. Tevens een kijkje aan de andere kant van de top en dat voorspelt overigens niet veel goeds. Nu even lekker bijkomen en zien hoe de rest boven komt. Een voor een zie je ze boven komen. Ook andere mensen die je onderweg al tegen bent gekomen. Telkens weer klinkt applaus. Ook van onze groep druppelen ze een voor een binnen. Ondertussen wordt het weer steeds slechter bovenop. Het wordt kouder en het begint ook te regenen. Na een half uur nemen we het besluit om met diegenen die boven zijn een groepsfoto te nemen en daarna door te lopen, want het begint echt koud te worden. We missen jammergenoeg nog 4 mensen. Helaas, maar het kan niet anders.
Het laatste gedeelte naar het kamp is een 2 uur durende afdaling. Het hele pad was van steen en door de regen was het goed oppassen dat je niet uitglijdt. Ik had m'n poncho aangetrokken, maar daar had ik eerder last dan gemak van, want de uiteinden die waaiden alle kanten op. Sommigen hadden een eigen poncho meegenomen en dat werkte een stuk beter. Gelukkig komen we zonder ongelukken beneden en van horen zeggen zijn er achter ons wel een paar onderuit gegaan, maar gelukkig niemand van onze groep. Ik was blij dat we beneden waren, want in begon wat last te krijgen van mijn linker knie. Niks bijzonder, want deze heeft het vandaag flink te verduren gehad. Morgen zal het wel mee vallen.
Als we in het kamp aan komen worden we verwelkomd door de dragers. Zij hebben deze tocht in de helft van de tijd gedaan. Dat zet je toch even aan het denken. Je ziet die gasten onderweg, met 25 kilo bepakking, langs je op stormen. Niet te geloven. We krijgen gelijk lekkere thee voorgeschoteld en dat gaat er wel in. Lekkere warme thee in deze koude omstandigheden, wat wil je nog meer. 1 voor 1 komt iedereen binnengelopen. Sommigen wat sneller dan verwacht, maar dat waren snelle dalers, waaronder Annemarieke, Wendy en Tiny. We beginnen vast met de lunch ondanks dat Evelien en Wim nog niet binnen zijn, maar net daarna komen ook zij binnengelopen. Wim is boven blijven wachten op Evelien, omdat ze elkaars regenjassen hadden :-) Was niet handig.
Na de lunch trekt de regen weg en is het lekker droog, maar het duurt niet lang of de bewolking trekt vanuit het dal op naar boven en gelijk koelt het flink af. Het gaat allemaal zo snel dat je het nauwelijks beseft dat het in 2 minuten van stalend zonnetje midden in de wolken zit. Dat zou overigens niet de laatste keer zijn deze week. Na het avondeten gaat het richting bed voor een goede nachtrust, althans dat hoop je dan. Ik lag weer lekker te draaien im m'n slaapzak.