Dag 17, Torres del Paine
Om kwart over 7 staan we klaar voor het ontbijt en 1 blik naar buiten verteld ons dat het weer totaal is omgeslagen. De regenbuien hebben plaats gemaakt voor zon, maar de bergen zijn nog wel in nevelen gehuld. Benieuwd of we vandaag nog bergtoppen te zien krijgen.
Om half 9 staan de troepen paraat. Niet iedereen gaat lopen. Een aantal gaat met de boot terug en rijden met de bus naar onze volgende stop, refugio las Torres.
Vandaag gaan we het onderste deel van de 'W' lopen. \_|_/. Wij lopen de _ _. Met de gids voorop gaan we onderweg. In een rustig tempo kunnen we even wennen aan de rugzak, de ondergrond en genieten van de omgeving. Ondertussen begint het was te spetteren. Vanuit de bergen zakken de wolken naar beneden, maar het is niet veel. We doen onze regenhoezen van de rugzak om en we lopen rustig verder. Ons eerst doel is Lago Skottsberg. Tijdens het lopen zien we dat de wolken langzaam maar zeker oplossen en de bergtoppen beginnen zichtbaar te worden. De omgeving is ook mooi en het is gewoon genieten. Na ongeveer 2.15 uur lopen komen we aan bij de eerste stop, campermento Italiano. Dit is een van de vele campings die in het gebied aanwezig zijn. Ik moet er niet aan denken om 5 dagen lang met slecht weer in zo'n tentje te zitten. Maar je hebt bikkels en bikkels.
Na een korte pauze gaan we verder, maar nu mag een ieder voor zich lopen. Met onze regenverzekering om (de regenhoezen) lopen we in groepjes verder. Het weer wordt steeds beter en de bewolking verdwijnt, wel blijft het flink waaien.
Dat overkomt ons dan weer. Wij komen aan en het wordt mooi weer. Dat zou overigens niet de laatste keer zijn. De route verandert ook iets een het wordt iets meer klimmen en afdalen. Als we naar boven kijken zijn de toppen van de Cuernos zichtbaar geworden. Het is net een flatgebouw dat rechtomhoog uit de rotsen is geschoten. Een schitterende aanblik. Op een bepaald zichtpunt zien we ook een waterval recht onder de toppen en dat levert een prachtig plaatje op en dat is natuurlijk vastgelegd.
Rechts van ons lopen we langs een turquoise kleurig meer op. Dat ligt de hele route naast ons en de kleur maakt het heel bijzonder. Dit zijn van de momenten dat je foto's blijft maken. Dan komen we aan bij Refugio Cuernos, daarmee hebben we het tweede deel van de drie achter de rug. We vinden een bankje in de zon en genieten daar van onze lunch. De lunch was heerlijk. we rusten goed uit en doen wat energie op, want we zijn pas halverwege.
De volgende ettape is 12km en het is zeker niet vlak. Er zitten 3 toppen in met als hoogste 243 meter. Hoe verder we komen hoe meer bergentoppen er zichtbaar worden. We zien besneeuwd e toppen, ruige spitsen. De zon maakt de kleuren mooi zichtbaar. Ook is te zien dat de wind bovenin ook flink waait, want regelmatig zijn we kleine sneeuwverstuivingen.
Ook moeten we regelmatig een bergrivier oversteken. Balancerend op de grote stenen lopen we naar de overkant. Het is echt een route met hindernissen. Op de verschillende uitkijkpunten zie je de andere groepen lopen en het uitzicht op het water wordt niet minder. We lopen zelfs een stuk langs het meer op en ook daar is te zien dat het hard waait, want er komen flinke golven aan op het strand.
De laatste kilometers zijn gelukkig dutch flat. Het loopt een beetje naar beneden, maar het echte klim en afdaal werk is gedaan. Hier zet ik even de pas erin om even lekker m'n eigen tempo te lopen en na ongeveer 3.5 uur lopen zie ik hotel Las Torres liggen. Dat is niet onze eindbestemming, want we moeten nog 1,5 kilometer doorlopen. Ik ben er bijna. Een splisting, welke kant op? Ach ik zie al iemand buiten bij de refugio staan en loop die kant op. Een aantal van onze groep zit al binnen.
Nog even doorlopen, want we moeten in een andere gebouw zijn, maar daar staat een stoel. Ohhhh, dat is lekker, voetjes van de vloer en bijkomen en even bijpraten met de rest. Ondertussen komt de rest ook binnen druppelen. Iedereen heeft zo z'n eigen verhaal, mooie verhalen.
Op de kamer hebben we een prachtig uitzicht, we zien 2 van de drie torens van de Torres. Mooi, dat is het doel voor morgen. Even douchen en terug naar het restaurant gebouw. Samen met Yvonne en Sieds drinken we een welverdiend biertje.
Daarna gaan we eten. het eten was wat minder dan in onze vorige refugio, maar we lieten het ons wel goed smaken. Er was ook nog een verrassing. Het personeel kwam met een taart binnenlopen voor Marlene, want het was vandaag haar verjaardag. En wat voor een. Een schitterende dag met een mooie einde. Daar moet op gedronken worden en een mooie afsluiting van de dag.