Dag 5, Villarrica
Tik, tik, tik..... oh oh, regent het? Het is 5 uur 's ochtends en over een half uur gaat de wekker. Regent het nou echt. Gisteren werd aangegeven dat het een stralende dag zou worden en dat de top de van vulkaan Villarrica onbewolkt zou zijn....
6 uur aan het ontbijt en niemand had nog door dat het regende totdat onze reisleidster binnen kwam en vertelde dat het regende. Gaat het nu wel door? Even een belletje naar Pulitur. Die vertellen ons dat er niets aan de hand is en dat het gewoon doorgaat.
Acht personen worden om half 7 opgehaald. Marlene, Janneke, Sieds, Lisette, Michiel, Dave, Rene en ik. Eerst een bezoek aan de reisorganisatie bureau om daar de kleding (broek, jas, schoenen en 'sneeuwsokken'), rugzak en andere uitrustings stukken (stijgijzers, ijsbijl, zonne/skibril) aan te trekken en op te halen. Ik was een beetje bang voor de schoenen, omdat het niet m'n eigen schoenen waren en ik wel een 1200 meter er mee moet gaan klimmen.
Daarna was het met twee busjes naar de Vulkaan. De vulkaan staat in het National park Villarrica. Nadat we de ingang gepasseerd zijn en een stuk omhoog gereden zijn, komen we boven de wolken en een kijken we tegen een strak blauw hemel aan. Dit gaat een hele mooie dag worden.
Uitstappen. Als iedereen klaar is, krijgen we de eerste instructies. We lopen achterelkaar. Al vanaf het eerste deel van de wandeling is het duidelijk dat we de gehele beklimming door de sneeuw gaan maken. Het eerste stuk is even inkomen en lopen we naar de skilift. Dit deel geeft een goed idee hoe het is om in de sneeuw te lopen. Gelukkig is de skilift open, anders hadden we het hele stuk moeten lopen. Bij de skilift betalen we 5000 Pesos (7.5 euro). De lift brengt ons naar 1800 meter en daar gaat het echt beginnen. We krijgen nog een laatste instructie. Er wordt aangegeven dat het verstandig is om de jas uit te doen, want het wordt warm, niet alleen van de zon, maar ook van de inspanning. We lopen met de skistok en de ijsbijl omhoog. De skistok aan de dal kant en de ijsbijl aan de berg kant. Op deze manier loop je in balans. De ijsbijl moet je ook gebruiken wanneer je komt te vallen en naar beneden glijdt. Prik de lange kant in de sneeuw en ga er op liggen. Dit hebben we niet in praktijk hoeven brengen.
We lopen de helling zigzaggend naar boven. Zo is de route niet te stijl. Je moet wel goed je voeten neerzetten, dus je loopt eigenlijk het hele stuk stampend naar boven. Het eerste deel van de route lopen we samen. De groep bestaat naast onze groep uit nog een aantal mensen. We lopen met een redelijk tempo omhoog en iedereen kan het goed bij houden. Het is goed te doen, maar de sneeuw maakt het wel zwaar. Dit is wel een geweldige ervaring.
Na de eeste rustpauze splitst de groep zich op in een langzamere en een snellere groep. Het eerste stuk omhoog is redelijk goed te doen. Het is nog niet zo stijl. Als we achterom kijken, hebben we medelijden met de mensen die in Pucon zijn achter gebleven. Er drijft een groot wolkendek over de rest van het land. Jammer voor ons dat we geen zicht hebben op Pucon en de omgeving, maar wel op de andere bergen die boven de wolken uit steken.
Bij een lange rustpauze moeten we onze eigen zitplek uit het ijs/sneeuw bikken. Je kan niet tegen de helling aan zitten, want dan glij je direct naar beneden. We hebben een glijbroek in de rugzak zitten, waarop we kunnen zitten, dat zorgt dat je niet direct op de koude sneeuw zit. Na de rust gewoon weer verder. Op de stijle stukken is het soms even zoeken naar je tempo. Het is ook een gedoe met de stokken. Telkens bij het omkeren van de richting moet je de stok en de ijsbijl wisselen en vervolgens
weer goed kijken waar je je voeten neer zet.
De gids maakt het pad voor je en je stapt soms letterlijk in zijn voetsporen. Soms moet je zelf even naar de juiste grip zoeken. Zeker op de stijlere stukken is dat soms best lastig, zeker als je ook nog eens moe begint te worden.
Het is ontzettend warm tijdens het lopen, ondanks het shirt en de fleesh. Naar mate we hoger komen voel ik het hart in de keel kloppen van de inspanning. Het is zwaar, maar dat afzien
heeft ook wel wat. Ik heb een skibril meegekregen tegen de zon, omdat ik geen eigen zonnebril heb. M'n eigen bril beslaat continue en er zitten steeds zweetdruppel voor. De derde etappe heb ik daardoor bijna niks kunnen zien. Op een gegeven moment ben ik zo zat dat ik mijn gewone bril heb opgeborgen. Ik loop nu alleen met de skibril op. Dat gaat een stuk beter en ik zie meer dan voldoende.
Net voor de laatste stop lopen we door een richel en vanaf dat moment begint het flink te waaien en wordt het echt koud. Bij de rust zetten we de bivakmust op en trekken de jas en de handschoenen aan. Dat laatste maakt het omwisselen van stok en ijsbijl niet eenvoudiger. Het laatste half uur is nog even bikkelen, maar dan is het einde nabij. De top is bereikt, yes..... wat een gaaf gevoel. Wat een inspanning, wat een afzien en wat een voldoening. Bovenop lopen we gelijk richting de krater van de vulkaan om te kijken wat er te zien is. Oppassen voor de zwavelwolken, want ook al beklimmen we de vulkaan, het is nog steeds een actieve vulkaan. Na ongeveer 20 minuten kou kleumen gaan we weer verder om de tocht naar beneden te aanvaarden.
De tocht naar beneden wordt een aparte ervaring. We lopen niet naar beneden, maar we laten ons naar beneden glijden. In het begin was iedereen wat huiverig voor deze glijpartij. Na de eerste test geul, blijkt het allemaal niet zo snel te gaan als gedacht. We hebben trekken de glijbroek om te zorgen dat je niet al te nat wordt en om het glijden te bevorderen.
De volgende glijgoot ziet er iets spectaculeerder uit. Je ziet een meter of 10 en daarna gaat het naar beneden, maar hoe wat of waar...... geen idee. Gewoon gaan. Dat gaat hard en wat is dit gaaf.... De meeste stukken zijn recht, maar soms zitten er bochten in en moet je proberen te sturen. Dat lukt best, maar niet als er een paar bochten na elkaar komen en dan li je naast de baan :-) Soms is de sneeuw ook zo zacht dat je een berg sneeuw voor je aan het opbouwen bent. Dat schiet niet op en je houdt er ook een natte broek aan over.
Op de vlakkere stukken maken we gebruik van de glijboard. Zo'n stuk plastic dat je onder je kont stopt. Het wordt alleen maar leuker, totdat we onderaan zijn. He jammer, uit met de pret. Wat is dit leuk. Nog een keer, maar ik heb geen zin om nog een keer omhoog te gaan. Het laatste stuk lopen we naar beneden totdat we weer terug bij de bus zijn.
Beneden bij de bus staat ook een bus met Chileense kinderen. Rene maakt een foto en de kinderen komen vervolgens naar ons toe om vragen te stellen in het spaans. Moeilijk te volgen totdat de leraar, die wel engels spreekt, het een en ander vertaalde. Dat is erg leuk. De dames zijn helemaal gecharmeerd van de blonde Sieds van onze groep en ze willen allemaal met hem op de foto. Dat is erg grappig om te zien en mee te maken. Alleen de opmerking: Wat heeft Chili gemaakt tegen Oranje tijdens het WK..... het antwoord laat zich raden :-)
Terug in Pucon worden we getrackteerd op een biertje en iedereen krijgt een diploma voor het behalen van de top. Daarna terug naar het hotel, wat eten en dan op naar de welverdiende nachtrust.