Dag 7, Cerro Colorado
Vandaag gaan we weer een vulkaan beklimmen, de Cerro Colorado, samen met Kees, Marlene en Janneke. De Cerro Colorado is in tegenstelling tot de Villarrica geen actieve vulkaan. Onze gids, Pablo staat ons om 8 uur op te wachten samen met een taxi. De taxi brengt ons naar het beginpunt van de wandeling, ongeveer 15km buiten San Martin.
Daar ontmoeten we Pablo weer. Hij heeft nog twee mensen in zijn auto zitten, twee Argentijnse vrouwen, waarmee we dus met 6 personen omhoog gaan. Wat is het verschil met de Villarrica? Ten eerste ligt er geen sneeuw en ten tweede gaat het stijler omhoog, maar deze is niet zo hoog (1800m). Qua zwaarte van de wandeling ligt deze tussen de Huerquehue en de Villarrica in.
We beginnen op een mooi vlak veldje waar een klein stroompje doorheen gaat. We steken het stroompje een paar keer over. Pablo is zo behulpzaam dat hij de vrouwen een hand geeft op de moeilijkere stukken. Kees en ik moeten het zelf maar zien te redden :-)
Na een tijdje begint het toch al aardig stijl te worden en wij denken dat we al aan het stijlere gedeelte zijn begonnen. Na een half uurtje vertelde de gids dat vanaf nu het stijlere gedeelte begint. Ohw... nou dat gaat een uitdaging worden. Het wordt inderdaad een stukje stijler dan we al gehad hadden. De paadjes worden smaller. Het eerste gedeelte lopen we tussen de bomen door, daarna worden het voornamelijk struiken. De paden wisselen van samenstelling. Eerst was het onverharde aarde, daarna meer losse stenen.
Pablo gaf aan dat we met de vlakke voet moeten blijven lopen en niet met de tenen. Dat was best lastig, zeker als je al niet zulke lange kuitspieren hebt. In het begin voelde ik de kuiten flink opspelen, maar na een uurtje klimmen begonnen ze gewend te raken, maar het bleef wel zwaar. Soms lopen we over wat vlakkere stukken, dan weer wat stijler.
Tijdens de pauzes hadden we een prachtig overzicht van de omgeving. Voor ons keken we richting de Andes, waarachter Chili ligt, aan de andere kant keken we uit op het Lacar meer, waaraan San Martin de Los Andes gelegen is. Ook zagen we aan die kant de Piedra de Trompul. Deze gigantische steen was voor de Mapuche indianen een belangrijke steen. Zij denken dat de eerste man en vrouw uit de berg zijn geschapen. Wanneer de berg begonnen te loeien, was het een teken dat er slecht weer opkomst was.
Hoe hoger we kwamen hoe meer we zagen. Op een gegeven moment komen we boven de bomengrens van de vulkaan uit. We rusten op een rotsrand waar we mooie foto's kunnen maken. Het laatste stuk is echt een vulkaanlandschap. Het wordt kaal, we zien overal lava rotsen liggen en de ondergrond wordt ook ruiger. De vegetatie bestaat voornamelijk uit kleine plantjes en lage struiken. Dan komt de top in zicht. Het begint ineens flink te waaien. Nog snel even een trui aan de laatste meters en we zijn boven. Wauw, dat hebben we ook weer gehaald.
Hier hebben we een schitterend uitzicht over het gehele gebied. Voor de top van de Villarrica had ik bedacht een liedje te spelen van m'n mp3 speler, maar daar was ik het vergeten, nu niet. Nu was het "Dansen op de vulkaan" van De Dijk. Dat was erg leuk en iedereen danste even mee :-) Als we richting Chili kijken, kunnen we ook de Villarica nog zien liggen. Het was dan ook uitstekend weer voor vergezichten.
Op de top hebben we onze lunch opgegeten en nog wat foto's gemaakt en genoten van de omgeving en van onszelf. We moeten wel kunnen aantonen dat we bovenop hebben gestaan. Dan komt het moment dat we terug gaan naar beneden. Oh, we kwamen onderweg nog iemand tegen die we onderweg al een keer vaker waren tegengekomen. Het was een spaanse hardloper die als doel had voor vandaag, om deze berg 3 keer naar boven en weer terug te lopen, hardlopend wel te verstaan, samen met z'n hond. Terwijl wij boven stonden, kwamen we hem voor de 2e keer tegen!!!!
De weg naar beneden valt me reuze mee. Ik heb het gevoel dat het minder stijl aanvoelt dan de weg naar boven, terwijl we echt dezelfde route terug lopen. Ook heb je nu een beter uitzicht op de omgeving. Bij het naar boven gaan kijk je telkens naar beneden om te zien waar je je voeten neer zet. Bij het naar beneden gaan heb je wat meer tijd om voor je uit te kijken.
Wat een mooie wandeling weer. Ik heb er geen spijt van dat ik mee ben gegaan, terwijl ik er vooraf best tegenop keek. Toen ik boven was had ik geen last van de benen en ook met het dalen was het allemaal goed te doen. Oke, aan het einde van de rit merkte ik wel dat de benen wat begonnen te trillen, maar het was dan ook 800meter dalen, zeg 1,5 uur.
Eenmaal beneden zijn we toch blij daar te zijn. Het was een mooie tocht, een mooie klim, mooie uitzichten, zwaar, maar zeer zeker de moeite waard. Ondertussen staat beneden de taxi weer te wachten die ons weer terug brengt naar het hotel. We bedanken Pablo voor de begeleiding en gaan weer terug.
Terug in het hotel spreken we af om wat te gaan drinken in het dorp. Lekker bakje koffie, of een ijsje, of een biertje, voor ieder wat wils. Na een tijdje maken we ons op om even bij de supermarkt langs te gaan om eten en drinken voor de morgen onderweg te kopen. We zetten de spullen af bij het hotel en vandaaruit gaan we op zoek naar een restaurant om te eten. We gaan deze keer naar Dona Quela. Ik was samen met Nancy en Martin. Niet veel later schoven Rene en Henrietta ook aan. Al snel volgen nog twee groepen van ons. Ik heb een biefstuk gegeten met een lekker wijntje erbij. Het eten was minder dan de vorige avond, maar het was toch wel weer goed eten.
Dan wordt het tijd om op te stappen en om ons klaar te maken voor de volgende twee lange dagen van reizen. Eerst naar Esquel en vervolgens gelijk door naar Puerto Madryn.